تاریخچه پای از روم باستان تا نیویورک، آمریکا

وافل، غذای محبوب امروزه، به عنوان یکی از قدیمی ترین دسرهای جهان شناخته می شود. در واقع این غذای خوشمزه ریشه های تاریخی عمیقی دارد که قدمت آن به دوران باستان باز می گردد. منشأ اولیه آن را می توان در بیسکویت هایی به نام "Crustula" در روم باستان جستجو کرد که به ویژه در مراسم مذهبی و همچنین به عنوان پاداش برای دانش آموزان ممتاز استفاده می شد. این بیسکویت های تخت که با مواد اولیه مشابه وافل های مدرن تهیه می شوند، از طریق مسیرهای تجاری و مهاجرت های فرهنگی به سایر نقاط اروپا و در نهایت به قاره آمریکا راه یافتند.

امروزه پای ها از خمیر مایه پخته شده بین دو ورقه مشبک تهیه می شود. این دسر اغلب با عسل، خامه، آب میوه یا مربا برای صبحانه یا میان وعده سرو می شود. پنکیک در کشورهای شمال غربی اروپا و همچنین آمریکا و آسیا بسیار محبوب است. آب نبات هایی که می توانند ترد، شیرین یا شور با شیارهای عمیق یا کم عمق باشند. شما می توانید متنوع ترین انواع وافل را در بلژیک پیدا کنید. جایی که به «گاوفر» معروف است.

در حال حاضر در سراسر جهان شناخته شده، پنکیک نه تنها به عنوان یک میان وعده خوشمزه، بلکه به عنوان بخشی از تاریخ فرهنگی مناطق در سراسر جهان مهم است. سیر تکاملی این غذای لذیذ نشان می دهد که چگونه سنت های کهن می توانند جایگاه ویژه ای در فرهنگ های مختلف داشته باشند.

درباره تاریخچه شکل گیری و توسعه پای ها بیشتر بدانید:

منشا وافل؛ کریستولا

به گفته کارشناسان، منشاء وافل های امروزی به هزاران سال پیش برمی گردد و ممکن است از دسر مورد علاقه رومیان باستان، معروف به کریستولا، سرچشمه گرفته باشد. غذایی که در واقع نوعی بیسکویت شیرین و ترد بود.

جورجیو فرانچیتی، نویسنده کتاب غذا خوردن با رومیان باستان و محقق غذاهای باستانی نیز معتقد است که این بیسکویت باستانی ممکن است الهام بخش وافل های امروزی بوده باشد. به گفته وی، کلمه "Crust" در لاتین به معنای یک بیسکویت ترد با پوسته شکننده است که به راحتی در دهان ذوب می شود.

_{رومن کریستولا; منبع تصویر: CNN; نام عکاس: نامعلوم}

در حال حاضر، هیچ مدرک تاریخی دقیقی در مورد شکل گیری "کریستولا" وجود ندارد. اما فرانچیتی معتقد است که این بیسکویت ها احتمالاً بیسکویت های مسطح و کم عمقی بوده اند که با همان مواد پای مدرن درست شده و بین دو اتو داغ پخته شده اند. اگرچه مشخص نیست «کریستولا» شیارهای وافل های امروزی را داشت یا نه. اما به نظر می رسد که روش پخت آنها بسیار شبیه به طرز پخت وافل امروزی بوده است.

طبق تحقیقات فرانچیتی، پوسته به نظر می رسد پیچشی شیرین در panise obelius، نان مخصوص با زیتون یا انجیر تازه است. این نان را یونانیان باستان تهیه می کردند و بین دو آهن می پختند و سپس در آیین خاصی به نام «دیونیسوس» می خوردند.

فرانچیتی می گوید:

کرستولاها بیسکویت های بسیار ساده ای بودند که از آرد، عسل و چربی حیوانی تهیه می شدند. امروزه پنکیک را با کره درست می کنند. اما در نوشته های پلینی بزرگ، فیلسوف رومی، آمده است که استفاده از کره، اشراف مغرور را از طبقه پایین متمایز می کند.

_{نقاشی قدیمی از تاریخ وافل. اعتبار عکس: Cassidy Cash; نام هنرمند: نامعلوم}

فرانچیتی پس از کشف و بررسی نوشته هایی درباره کریستولا از پلینی کبیر و غزلسرای رومی هوراس، همکاری خود را با باستان شناس و سرآشپز معروف کریستینا کونتی برای احیای این غذای باستانی آغاز کرد. رومی ها به پنیر علاقه زیادی داشتند. اما آنها کره را دوست نداشتند و آن را محصول جانبی نامطلوب شیر می دانستند که بیشتر در لوازم آرایشی استفاده می شد. آنها به جای کره، پوسته خود را از چربی حیوانی یا به عبارت دیگر «دم» درست کردند.

اعتقاد بر این است که این بیسکویت ها در اصل در مراسم مذهبی رومی استفاده می شد و توسط فروشندگان خیابانی به نام "crustulari" به فروش می رسید. آنها در خیابان های روم باستان، معمولا در نزدیکی معابد و مکان های مذهبی یافت می شدند.

فرانچیتی توضیح می دهد که این شیرینی های محبوب بعداً به نوعی جایزه تبدیل شد که توسط معلمانی که در خانه افراد ثروتمند کار می کردند به بهترین دانش آموزانشان ارائه می کردند.

_{منبع تصویر: Marcelinainkosina; نام عکاس: نامعلوم}

حلقه تماس؛ فراتلا

وافل ایتالیایی به نام "Ferratella" یا "Ferratelle" که با استفاده از پرس آهنی درست می شود، حلقه ارتباطی بین "کریستولا" و "وافل" به حساب می آید.

شاعر رومی هوراس در اشعار طنز خود نوشت که معلمان اغلب به کودکان «کریستولا» می دادند تا آنها را تشویق به یادگیری حروف الفبا کنند. با گذشت زمان این بیسکویت های ساده و خوشمزه جایگاه مهمی در ضیافت پیدا کردند و به عنوان دسر در پایان غذا سرو می شدند. این شیرینی در بین نویسندگان رومی بسیار محبوب بود و حتی برخی از آنها نام "کریستولا" را در آثار خود ذکر کردند.

_{دستگاه ساده و آهنی Fratella ایتالیایی; منبع تصویر: CNN; نام عکاس: Guido Paradisi}

گایوس لوسیلیوس طنزپرداز که به مخترع طنز رومی معروف است در جایی نوشته است:

در خلوت از پرخوری پوسته لذت می برد.

نویسندگان دیگری مانند پلاتوس نمایشنامه نویس و فیلسوفان سنکا و لوسیوس آپولیوس نیز در نوشته های خود از این دسر محبوب یاد کرده اند.

به گفته فرانچیتی، پس از ظهور مسیحیت، "کریستولا" راه خود را به دستور العمل های مسیحی باز کرد. اما اینکه این غذای وافل امروزی چگونه شد جای سوال دارد.

به گفته فرانچیتی، فناوری پخت پوسته ممکن است در قرون وسطی بهبود یافته باشد، و اعتقاد بر این است که در این دوره، اولین شیارها روی بیسکویت ها ایجاد شد و آنها را به پای های امروزی نزدیک کرد. "Fratella" (بیسکویتی که هنوز هم در مناطق مختلف ایتالیا رایج است) نیز امروزه به پیوند مهمی بین کاستلا رومی و وافل تبدیل شده است.

_{قالب آهن ایتالیایی; منبع تصویر: یوتیوب; نام عکاس: نامعلوم}

فرانچیتی می گوید:

در Molise و Abruzzo، مردم با خوردن Fratella بزرگ می شوند. غذایی که در تمام طول سال مصرف می شود و به شکل ها و اندازه های مختلف تولید می شود.

نام «فراتلا» یا «فراتلا» از کلمه «فره» (Ferre) گرفته شده است که در زبان ایتالیایی به معنای آهن است و اشاره به قالب فلزی دارد که هنوز هم در برخی جاها برای تهیه این بیسکویت استفاده می شود.

_{اتو وافل قدیمی منبع تصویر: Smithsonianmag; نام عکاس: نامعلوم}

فرانچیتی توضیح می دهد:

Fratella که در ایتالیا به عنوان پیزل نیز شناخته می شود، دارای یک سطح مربع کوچک و شبیه وافل است و دستور پخت و مواد تشکیل دهنده آن احتمالاً همان چیزی است که قبلا در کریستولا استفاده می شد.

Fratella همیشه در گذشته در خانه تهیه می شد و به ویژه در کریسمس و جشنواره ها محبوب بود. خانواده ها همچنین از قالب های مخصوص برای علامت گذاری "fratella" که نشان خانواده یا حروف اول آنها بر روی آن حک شده بود استفاده می کردند.

شیرینی پز معروف به «ماریا ترزا اسپانولی» نیز فکر می کند:

رومی ها این بیسکویت خوشمزه را از ما به ارث برده اند و ما از قدیم الایام از خوردن آن لذت می بردیم. امروز این کلوچه ها را برای صبحانه، دسر بعد از شام یا در سفرهای جاده ای می خوریم.

_{ایتالیایی فرازمینی. منبع تصویر: CNN; نام عکاس: آنا فدورووا}

گفته می شود در قرن هجدهم، والدین به دخترانی که در شرف ازدواج بودند به عنوان جهیزیه، قالب های «فرتال» را با نشان خانواده خود می دادند.

Abruzzo Fratelli با موادی مانند تخم مرغ، روغن زیتون، شیر، وانیل و پوست لیمو رنده شده همچنان در قالب های مخصوص تهیه می شود و در اندازه ها و شکل های مختلف مانند الماس، ستاره و قلب به فروش می رسد.

_{منبع تصویر: allrecipes, tripjunket, pinterest, bydash; نام عکاس: نامعلوم}

از ایتالیا تا آمریکا؛ تولد پنکیک

"Dolci Aveja" یک شیرینی فروشی معتبر و بزرگترین تولید کننده "Frattal" در شهر "L\'Aquila" (L\'Aquila) ایتالیا است از غلات و یک نوع شور با رزماری و همراه با نوشیدنی و به عنوان پیش غذا سرو می شود. تهیه «فرتال» هنوز برای تولیدکنندگان آن مراسم بزرگی محسوب می شود و طبق سنت باید هنگام پختن «دعای پروردگار» خوانده شود.

امروزه مردم آبروزو در ایتالیا برای تسریع در پخت و پز از قالب های برقی نیز استفاده می کنند. به طوری که نیازی به چرخاندن Fratale نیست. چون همزمان از دو طرف پخته می شود. این دسر که در منطقه ساحلی واستو در آبروزو ساخته شده است، با شکلات تلخ پوشیده شده و کاتارت نامیده می شود.

_{ایتالیایی فرازمینی. منبع تصویر: abruzzonatural; نام عکاس: نامعلوم}

مردم محلی آبروزو به قالب های باستانی که با نشانه های خانوادگی آنها حک شده بسیار افتخار می کنند. زیرا آنها از اجداد خود به ارث برده اند. مورخی به نام جیانفرانکو بوناچی، اهل همان منطقه، به یاد می آورد که مادربزرگش در روزهای یکشنبه یا مناسبت های خاص «فراتال» می پزد و خانواده در طول هفته از آن لذت می بردند. بوناچی در ادامه توضیح می دهد:

این شیرینی نوعی لذت روزانه بود. متأسفانه خانواده ما قالب های آهنی قدیمی را از دست داده اند و امروزه پیدا کردن آهنگری برای ساخت این قالب ها دشوار است. چون آهنگر بسیار کمی باقی مانده است.

_{منبع تصویر: designeatrepeat; نام عکاس: نامعلوم}

فرتال در سایر مناطق ایتالیا مانند لاتیوم با نام های مختلفی شناخته می شود. از سوی دیگر، در لیگوریا و پیمونت کوکی هایی شبیه وافل وجود دارد که گوفر نامیده می شوند، با طرحی به شکل لانه زنبوری که یادآور گوفر بلژیکی است. اکنون سؤال این است که چگونه و چه زمانی این «پایهای ایتالیایی» به اروپای شمالی و آمریکا رسیدند؟

به گفته فرانچیتی، رومی ها همراه با فرهنگ خود، غذاهای خود را در سراسر امپراتوری گسترش دادند. «کریستولا» به مناطق دیگری مانند فرانسه، انگلستان و بنلوکس یا به عبارتی کشورهایی مانند بلژیک، هلند و لوکزامبورگ رسید. با سقوط امپراتوری روم، «کریستولا» به یکی از غذاهای محلی این مناطق تبدیل شد.

_{منبع تصویر: اتکا به نفس عملی; نام عکاس: تایید نشده}

در قرون وسطی و از طریق راه های تجاری اروپا، Fratella ایتالیایی نیز به اروپای شمالی صادر می شد. سرانجام، در اوایل قرن هفدهم، مهاجران هلندی که به نیویورک رسیدند، این دسر را با خود به آمریکا آوردند. در این زمان کریستولا-فراتلا به وافل تکامل یافت و در آمریکا باقی ماند.

امروزه پنکیک در بسیاری از نقاط جهان یافت می شود. 24 آگوست روز ملی وافل در آمریکا است. این سالگرد روزی است که کورنلیوس سوارتوت هلندی-آمریکایی، مخترع اولین دستگاه وافل، حق ثبت اختراع آهن وافل را در آمریکا دریافت کرد.

_{منبع تصویر: pinterest, amazon, eatsmarter, epicurious; نام عکاس: نامعلوم}

از تاریخچه وافل چه می دانید؟ آیا منشا غذاهای امروزی برای شما جالب و جذاب است؟ لطفا نظر ارزشمند خود را با کجارو و همراهانش در میان بگذارید.

_{منبع تصویر جلد: splenda; نام عکاس: نامعلوم}